demi knight's life: Eens in de zoveel tijd...

Eens in de zoveel tijd...

Heb je zo'n weekend waarin je zoveel leuke dingen hebt gedaan, dat je het lijkt alsof die 3 dagen (vrijdag is ook gewoon lekker weekend als je maar tot half 1 naar school moet) eigenlijk veel langer duurden. Vorig weekend was weer zo'n weekend. Neem een kop thee, zet een lekker muziekje op en lees mee.

Op vrijdagavond ben ik naar het Open Podium van mijn oude middelbare school geweest. Vanaf de eerste pas die ik op het schoolplein zette, voelde het raar. Ongemakkelijk. Zo van, ik hoor hier niet. Logisch ook, want ik heb mijn diploma in the pocket. Het is nu toch al zo'n half jaar geleden dat ik na 5 jaar op dezelfde school gezeten te hebben, de benenwagen (of letterlijker: de trein en de bus) naar Utrecht nam voor het ruime sop (HBO). Het lijkt me duidelijk dat ik vroeger teveel Piet Piraat heb gekeken en het lijkt me duidelijk dat ik weinig van Vlaams versta. Ik dwaal af.
Het open podium is voor mij vanaf de tweede klas een jaarlijks fenomeen geweest. Ik durf gerust te zeggen dat ik zonder, nooit de muzikant zou zijn geworden die ik vandaag ben. In de 2e klas begon het met een karaoke versie van een Taylor Swift nummer en hell no dat mijn ouders mochten komen kijken. In de 3e klas pakte ik het groter aan en deed een volledig eigen gemaakte cover van Train (HEE HEE, je weet wel welk nummer ik bedoel) en begeleide mezelf op de gitaar. In de 4e klas deelde ik het fenomeen liedjes schrijven met de rest van de school en lied ik een eigen nummer horen. In mijn examenjaar deed ik samen met beste vriend Thomas mee en de rest is geschiedenis. Of nou ja. Afijn: we wonnen en mochten optreden op Appelpop. Nee, zonder het open podium was dat me nooit gelukt.

Vandaar ook dat ik het heel erg belangrijk vond om nog eens terug te gaan. De sfeer te proeven vanaf de andere kant van het podium. En wat wás het leuk. Oud-klasgenootjes die ineens meester-pianisten bleken te zijn. Beste vriendinnen die eindelijk hun stem lieten horen. En ach, ik kon het niet laten: kijken wie de 'nieuwe-Thomas-en-Demi' zouden zijn. Wat een heerlijke avond op een plek waar ik nooit meer terug wil. Ik zit wel lekker in Utrecht. Me stadsie.

Hoop gelul over vrijdagavond; zaterdagavond, dát was pas een avond! Ik mocht 2 sets spelen in het stadcafé van Tiel (Hexagon). Totaal zonder verwachtingen van mezelf, het publiek of de sfeer ging ik blanco de avond in en kwam ik er met een felgekleurd palet weer uit. Geweldig! Ik heb bijna alleen maar eigen nummers gezongen, een tricky dingetje als je in een kroeg speelt (covers werken dan vaak beter), maar op de één of andere manier sprak ik mensen aan. Tussen het zingen door riep een willekeurige vrouw iets naar mij, wat ik heb opgeschreven. Levensveranderend. 'Jij zingt over mijn leven'. Ik denk dat een singer-songwriter niets liever zou willen horen, dan dat het publiek zich kan identificeren met jouw muziek. Wat een belevenis.

Zondag is normaal een uitrust-met-je-onesie-op-de-bank-en-een-slechte-disney-film-aan-chill-dag. Afgelopen zondag niet. Om 2 uur nam ik de trein naar Den Bosch, waar ik had afgesproken met mede-blogger Natasja. Ik ontmoette haar afgelopen herfst op Appelpop. Zondag trad een klasgenootje van mij op in W2, met zijn band Valour Up Twice. Tussen 'gemeenschappelijke vrienden' zag ik Natasja staan. Het gig-maatje was gevonden. Heerlijke muziek! Ook de band The Silverfaces die ik daarna nog gezien heb, was erg lekker! Allebei in de psychedelische sferen. Hierna had ik nog kunnen genieten van Birth Of Joy, maar ik koos voor de weg naar huis aangezien mama lekkere bami had gemaakt. Helaas liet ze mijn bord met het allerlaatste beetje bami op de grond vallen (aka bami letterlijk overal, satesaus op de keukenkastjes). Ik ben naar de snackbar gefietst en heb onvrijwillig een frietje en een frituur-loempia op. Wat een heerlijke kut-afsluiter van een geweldig leuk fantastisch heerlijk weekend!

Dat gebeurt ook maar eens in de zoveel tijd.